Terugblik deel 1

Op de dag van mijn vertrek woog ik 64 kilo, was ik 1,72 meter lang, spierwit en de fietscomputer stond op 20650 km. Terug thuis weeg ik nu 59 kilo, was ik aardig fietsbruin (overal gedeeltelijk, dus) en de eindsstand op mijn fietscomputer was 22937 km. In 4½ week heb ik dus 2287 km afgelegd. Oh ja, ik ben nog altijd 1,72 meter lang (dat schiet dus ook niet op!).
Teruglezend heb ik het vooral gehad over het fietsen. Laat ik daarom wat specifieker zijn. Chronologisch beginnend met Thailand.
De valuta heet er Baht en 40 Baht is ongeveer € 1,-. Goedkoop land waar een overnachting gemiddeld 8 tot 10 euro kost - en dan heb je een goeie kamer met douche en wc met een knijpkraan aan een slang om je gat schoon te spoelen, tv, koelkast en ventilator (soms zelfs een airco). Voor eten en drinken ben je alles bij elkaar zo'n 6 tot 8 euro kwijt en dan tikt vooral het bier stevig aan. De Thais zijn zeker aardige mensen, maar toeristen zijn ze gewend, dus heb je af en toe het gevoel dat ze je proberen te tillen. Menselijk.
Omdat ik altijd in de buurt van de Mekong (schrijf: Mae Khong, met de nadruk op de o - Mekoong dus) bleef, was het tafellandschap niet erg bergachtig. Oh zeker, je had hellingen van heuvels te beklimmen met als zwaarste beklimmingen de rit van Ban Song Khon naar Khong Chiam. Daar zaten twee hellingen bij van respectievelijk 10% en 2½ km lang en eentje van ook 2½ km en die was 8%. Op een laag verzet op het middenblad (het binnenblad heb ik maar een keer in Laos gebruikt) stoempend naar boven met op het laatst gloeiende bovenbeenspieren. Blik constant gericht op een meter voor je voorwiel en vooral onbeweeglijk blijven zitten, zodat je nergens hoefde af te stappen.
Wat je voornamelijk zag was akkerbouw (rijst- en groentevelden, fruitgaarden), kleine dorpjes met een tempel en de huizen staan meestal op palen. Na het middaguur zag je dat mensen onder hun huis in de schaduw zaten of lagen. Zijn wij westerlingen dol op zon, in Azië probeert men die zoveel mogelijk te vermijden. De huid wordt grif bedekt, want hoe bleker je bent hoe statusverhogender. Bruin zijn betekent hier dat je veel in de buitenlucht werkt en dat staat niet erg hoog aangeschreven. In hun ogen zijn wij toeristen een beetje zot, zo luchtig als we gekleed ons buiten wagen.
De doorgaande wegen zijn goed (naar Thaise begrippen...), maar, zoals ik vaak deed, als je die verlaat om zomaar door een dorp te karren, kreeg je te maken met wegen van pokdalig asfalt, betonplaten, gravel of gewoon onverhard. Onverhard betekent ongemak: ribbels, gaten, kuilen,sporen, keien en stof. Het lijkt mij dat als het regent, die wegen onbegaanbaar zijn, te modderig. Aan het begin van die toegangswegen vond je altijd eetstalletjes, waar je bijna voor niks een goede maaltijd kon krijgen. Van een doormidden gesneden olievat was een barbeque gemaakt met daarop kip, vis, varkens- of rundvlees of eend. Als dat goed gaar was stak men dat vlees tussen twee bamboestokjes en werd het verticaal op de rand van de barbeque gestoken, zodat het kon nagaren en warm blijven.
De winkeltjes in het dorp werden bevoorraad door pick-up trucks of bestelbusjes met daarin van ijs, levensmiddelen tot zeep (in Laos en Cambodja reden de bevoorraders op brommers met twee grote manden vol spullen achterop. Zij maakten hun aanwezigheid bekend met een toetertje dat een geluid gaf alsof je in een speelgoedeend knijpt. Het toeterje zelf was meestal gemaakt van een lege waterfles).
De Thaise honden waren agressiever dan in de andere twee landen. Sommigen kwamen blaffend of grommend op je af, maar bijten deden ze niet. Opvallend waren de katten - die hadden geen staart, maar slechts een knop boven hun gat. Ik vond dat maar een stom gezicht. Beesten waren buffels, grote, gevlekte varkens, eenden, kippen, apen en vogels.
Je merkte het als je in de buurt van steden kwam. Niet alleen werd het drukker op de weg, maar de tweebaansweg zelf verbreedde zich vlak voor de bebouwde kom tot vierbaansweg, om na de bebouwde kom weer een tweebaansweg te worden. Eerst zag je meer huizen, vage industrie en veel auto- en brommerwerkplaatsen. Verderop winkels en langs de Mekong vond je de restaurants en hotels of guesthouses. Een tempel was nooit ver weg, alsmede een markt en rommelige winkelstraten.

Hoe zag gemiddeld genomen mijn dag eruit? Om kwart over vijf liep de wekker af. Opstaan, wc, wassen, spullen inpakken (alles gesorteerd in plastic boodschaptassen), sleutel afgeven en rond zes uur op de fiets. Dan was het nog lekker koel tot een uur of negen - half tien. Heerlijk fietsen is dat met weinig verkeer en veel vogelgefluit. De bedelmonniken liepen blootsvoets met hun voedselkom door de straten en kregen eten aangeboden door knielende mensen die daarvoor werden gezegend.
Na zo'n 40 km stoppen voor een ontbijt dat meestal bestond uit een kom noedelsoep met tofuballetjes, wat reepjes vlees, taugé, groente, een halve limoen en blaadjes munt. Elke keer heerlijk.
Rond 12 uur was ik meestal wel op de plaats van de dagbestemming en na het inchecken ging ik douchen, even rusten en dan te voet op verkenningstocht het stadje in. Liep ik uren rond en verveelde me geen moment. 's Avonds ergens bij voorkeur eten bij een straatkraam, waar veel Thais zaten te eten. Dat was altijd (nou, altijd?) goed en veel goedkoper dan in die restaurants waar de toeristen elkaar zochten. Over toeristen wil ik kwijt dat je die in die hoek van Thailand (de provincie Isaan) weinig tegenkwam. Te afgelegen en blijkbaar niet erg interessant. Ik vond dat zeker geen nadeel. Vrijwel altijd sloot ik mijn dag af met een paar grote flessen bier (64 cl) en het liefst buiten in het donker op een stoep, veranda of balkon voor mijn kamer en luisterend naar nachtgeluiden en starend naar een miljoen sterren. Wie heeft er dan nog tv nodig? (Ik heb een paar keer tv gekeken, meestal tijdens het eten en een keer op een pensionkamer en je ziet alleen maar bagger. Of je ziet een verhaal dat zich afspeelt in een onduidelijke historische periode waarin de hoofdrollen zijn weggelegd voor een oude wijze man met spierwitte baard en enorme wenkbrauwen en die ook nog kan toveren. Dan heb je het angstige prinsesje, die wordt bedreigd door boeven en tot slot is daar de jonge, knappe dappere krijger, bedreven in zwaardvechten, kung-fu en - heel belangrijk - kílometers ver en hoog kan springen. En- hoe vreemd - tot het moment dat die knappe krijger met behulp van de witte tovenaar het mooie prinsesje bevrijdt, is die dapperik ook nog vrijgezel en trouwt met de prinses en wordt koning van het land. Of je krijgt een zogenaamde komische serie voor je kiezen, waarin altijd of een dwerg in meedoet of een raar type in veelkleurige kleren, verwijfd gedrag en een gek piepstemmetje. Te saai dus en daarom zat ik liever buiten met een biertje en liet mijn gedachten de vrije loop. Rond 9 uur slapen.

In totaal heb ik 11 plaatsen in Thailand aangedaan, te weten: Udon Thani, Nong Khai, Phon Pisai, Pak Khat, Beung Khan, Ban Pheang, Nakon Phanon, That Phanon, Don Than, Bang Son Khon en Khong Chiam. Het grensplaatsje Chong Mek lag 13 km van Khong Chiam en daar haalde ik mijn visum op voor Laos. Hier eindigt deel 1 van de terugblik. (wordt vervolgd).